تا به حال به چشمان یک نابینا نگاه کردهاید؟ حدس میزنم جواب منفی باشد. این فرصتی است تا این حس خاص را تجربه کنید. با شبگار به تماشای نگاه خیرهی نابینایان بیایید.
در پرتره اغلب در مورد قدرت نگاه خیره بحث شده است، اما تا امروز، نگاه خیرهی نابینایان، رازی است، یا هراسی است که از ثبت آن پرهیز میشود. در ژانویه 2013 عکاسی به نام روبن پلاسنسیا کانینو(Rubén Plasencia Canino) تصمیم گرفت از نابینایان عکاسی کند، با تمرکز روی نگاه خیرهی آنها، و نام این پروژه را «مبهم» (Obscure) گذاشت.
برای شروع پروژه او با وانس (ONCE) تماس گرفت، سازمان ملی کمک به نابینایان و کمبینایان در اسپانیا، که البته خدماتش بینالمللی است. وانس موافقت کرد تا کمک کند، و به مدت دو ماه، پلاسنسیا روی این پروژه کار کرد. پروژهای که به قول خود پالسنسیا گرچه بسیار سخت اما «چشمانم را و قلبم را به روی جهانی از احساسات تازه باز کرد.»
پالسنسیا گفته است که این پروژه بیننده را مجبور میکند مستقیم به چشمهای نابینا نگاه کند، انگار یک کتاب مقابل بیننده باز کرده باشی. «عکس پنجره است باز که میشود به دنیای ناشناخته نگاه کرد. اگر کمی عمیق نگاه کنید، داستانهای بیشماری را خواهید یافت.»
او از بیننده دعوت میکند به چشمهای نابینا نگاه کند. این کار با عکاسی از فاصلهی نزدیک، با پسزمینه تاریک انجام میشود تا جزییات برجسته شوند و داستانی در مورد احساس فرد در آن لحظه خاص در عکس گفته شود. او گفت: «این چیزی است که این عکسها میخواهند منعکس کنند: اینکه فرد توی عکس در آن لحظه چطور به شما نگاه میکند.» پلاسنسیا مبنای زیبایی شناسانه پروژهاش را نقاشیهای دوران باروک قرار داده است و روش آنها در کاربرد تاشهای رنگ و نور روی پسزمینههای تیره در سایهها. پلاسنسیا میگوید وقتی عکسهایش را در گالری تصور میکرده به تابلوهای نقاشی کاراواجیو فکر میکرده است که سوژههایشان به بیننده نگاه میکنند.