احتمالا تا به حال نمونههایی از عکسهای رویاگونهی رادنی اسمیت توجهتان را جلب کرده است. حالت توهمآلود و نسبتا سورئال عکسها برای من که همیشه جذاب بوده؛ اما دانستن یک نکته باعث مضاعف شدن جذابیت عکسهایش شد. رادنی عکسهایش را بدون چیدمان مصنوعی صحنه و بدون استفاده از ابزارهای ویرایش پس از عکاسی، تنها به وسیلهی دوربین آنالوگ خود خلق میکند! به طوری که در یکی از مصاحبههایش گفته: «99% آنچه در عکسها میبینید توسط دوربین گرفته شده است.» در عکسهای او ظاهر سوژهها کاملا کلاسیک و رسمی است، آقایان معمولا کت شلوار و کلاه شاپو و خانمها پیراهنهای بلند به تن دارند. اکثر عکسهایش هم سیاه و سفید هستند.
رادنی اسمیت در خانوادهای متمول بزرگ شد و در دوران کودکی به جاهای زیادی سفر کرد. مقطع کارشناسی را در دانشگاه ویرجینیا گذراند و مدرک کارشناسی ارشد الاهیات را از دانشگاه ییل دریافت کرد. حین تحصیل در مقطع کارشناسیارشد، عکاسی را نیز (نزد واکر اوانز) فرا گرفت. او در مورد رشتهی تحصیلی خود میگوید من از ابتدای ورود به دانشگاه میدانستم که میخواهم عکاس شوم اما احساس میکردم برای رسیدن به علاقهام لازم نیست به طور تماموقت در دانشکدهی هنر یا دپارتمان عکاسی تحصیل کنم؛ به همین دلیل این دو رشته را در کنار هم پیش بردم.
کارهای اسمیت در حدود 75 جایزه را از آن خود کرده و در نمایشگاههای بینالمللی زیادی به نمایش درآمدهاند. او برخی از آثار خود را در کتابهایی به چاپ رسانده که سومین کتاب او به نام “پایان” در سال 2008 میلادی منتشر شده است.
برای آشنایی بیشتر با رادنی اسمیت میتوانید به وبسایت او مراجعه نمایید.
یه جایی خوندم که اسمیت از ریچارد اودون که عکاس پرتره و فشن است تاثیر زیادی گرفته . اما عکس های اودون کاملا چیدمان دارن در حالی که به گفته ی این متن اسمیت اینکارو نکرده . جالب بود
اسمیت هم ظاهرا چیدمان رو داره، ولی همه چیزش طبیعیه
راستش منم با دیدن عکساش همیشه احساس می کردم که به طرز محسوسی چیدمان دارن و از قبل روشون فکر شده. اما یه جا خوندم که میگفت اکثر عکسای اسمیت برنامه ریزی نشده هستن. حرفشو باور نکردم تا وقتی که تو مصاحبه ای که خود رادنی اسمیت با سایت My Modern Met داشت دیدم که گفته:
“یکی از مسائلی که جالبه و مردم دائما نسبت بهش کنجکاو میشن اینه که به رغم بسیار برنامه ریزی شده به نظر رسیدن عکس های من٬ آنها بسیار اتفاقی هستند. ۹۵٪ عکس هایی که میگیرم رو حتی چند دیقه قبلش نمی دونستم که میخوام بگیرمشون”
پ.ن. باید اعتراف کنم که پذیرش حرفش برام سخته.
اگه از تکنیکش بگذریم. عکس چه چیزی برای گفتن داره؟
مرد دنبال هدفش به اون جا رفته؟
پرسش ظریفی رو مطرح کردین، و گمان میکنم در این مورد راه تعابیر شخصی کاملا باز باشه
تو کامنت قبلی به یه مصاحبه اشاره کردم. همونجا بود که از رادنی اسمیت پرسیده شده بود تو خیلی از عکسای شما آدما انگار دنبال یه چیزی هستن. ماجرا چیه؟
رادنی اسمیت حدودا حرف طرفو تایید کرده بود٬ که ایجاد حس جستجو از قصد بوده تو عکساش. چون فکر می کنه که آدما چه خودشون بدونن و چه ندونن تو زندگیشون دارن دنبال یه هدف هایی میگردن. مثلا اینکه هدف زندگی چیه٬ چه معنایی تو زندگی وجود داره٬ خودشون کی هستن٬ چطوری با دنیاشون کنار میان و… .
به نظر من اینم ازون عکساییه که همین حسو میده. نگاه مرد طوریه که انگار دنبال یه چیزی این راهو اومده. مه آلود بودن فضا هم به ایجاد حس سردرگمی کمک می کنه.