دورتیا لانگ، 1934 (White Angle’s Breadline)
این عکس که جزو عکس‌های اصلی دوران رکود (بیشتر بخوانید) محسوب می‌شود، اولین تلاش «دورتیا لانگ» (1895-1965) برای عکاسی خیابانی است. تخصص لانگ، عکاسی پرتره بود و در استودیوی عکاسی‌اش به طور حرف‌های فعالیت می‌کرد. او از استودیوی خود شاهد آشپزخانه خیریه‌ای بود که توسط یک بیوه (معروف به فرشته سفید) اداره می‌شد و در آن برای بیکاران سانفرانسیسکو غذا تهیه می‌کرد. احتمالا دیدن تلاش این بیوه جهت کمک به درد و رنج انسان‌ها محرکی بود که لانگ استودیوی عکاسی را کنار بگذارد و از دوربین خود برای ایجاد تغییرات اجتماعی استفاده کند.
در سال 1934 و در اولین روزی که لانگ برای عکاسی وارد خیابان شد، توانست این صحنه‌ی خاص را شکار کند. این عکس ناراحت کننده اما زیبا، به خوبی چهره‌ی دوران رکود را به تصویر می‌کشد؛ خستگی‌ای که در حالت ایستادن مرد دیده می‌شود؛ خالی بودن ظرف غذایش، پنهان بودن چهره مرد زیر لبه‌های کلاهش و انزوای او از جمع همگی پرتره‌ای قوی از ناامیدی ایجاد کرده‌اند. با وجود فضای پیچیده‌ی عکس، نگاه بیننده تنها روی یک نفر از جمعیت زیادی که در صف هستند خیره می‌ماند. مردی که ژندگی لباسش بیان‌گر بیکار بودن طولانی مدت اوست. او پشتش را به جمع کرده، به نرده‌ها تکیه داده و با نگاهی رو به جلو در فکر فرو رفته است. نوری که روی کلاه و ظرف غذا و مشت بسته‌ی اوست نیز تاکید بیشتری بر حضور این مرد ایجاد می‌کند. در واقع لانگ توانسته تعادل خوبی بین عکسی اجتماعی و پرتره‌ای از یک انسان تنها برقرار کند.
دورتیا لانگ تا زمان مرگش در سال 1965 به نشان دادن کشمکش آمریکایی‌ها در عکس‌هایش ادامه داد. امروزه برخی از عکس‌هایش از جمله عکس معروف «مادر مهاجر» به عنوان نمادی از فرهنگ آمریکایی شناخته می‌شوند. قطعا در آینده عکس‌های بیشتری از این عکاس، در شبگار خواهید دید.
پ.ن: این آشپزخانه توسط خانم لوئیس جردن (معروف به فرشته‌ی سفید) تاسیس شد و فقط بر روی کمک‌های خیریه مردمی استوار بود. در طی سه سال فعالیت، بیش از یک میلیون نفر از بیکاران و نیازمندان از غذاهای آشپزخانه بهره‌مند شدند.
