داربی 77: صفر ـ لگد ـ صفر ـ خطا

جمعه 15   شهریور، ورزشگاه آزادی

استقلال صفر – پرسپولیس صفر

امروز استقلال و پرسپولیس برای هفتاد و هفتمین بار با هم بازی کردند. بازی با خشونت شروع شد. اواسطش کمی هیجان‌­انگیز شد. و بالاخره با خشونت هم به پایان رسید. شوت­ آسمانی قاسم دهنوی، فرارهای پیام صادقیان به سوی هیچ، جلوگیری فرهاد مجیدی از گلزنی فرهاد مجیدی برای پنجمین بار در داربی و تاخیر دو دقیقه­‌ای کادر فنی پرسپولیس در نیمه‌­ی دوم؛ و البته اعتراضات امیر قلعه‌­نویی، از برجسته­‌ترین نکات بازی بودند.

بازی با هیاهوی بسیار زیادی آغاز شده بود. اگر بازیکنان دو تیم به اندازه­‌ی تماشاچیان که نه، یک چهارم تماشاچیان شور و هیجان داشتند؛ احتمالا نتیجه‌­ی دیگری رقم می­‌خورد. اما خب شما هم بازیکن پرسپولیس یا استقلال بودید شاید نتیجه‌­ی مساوی را ترجیح می‌­دادید. محمد نوری هم بعد از بازی از خبرنگاران طلبکار بود که:«ما ببازیم شما جواب تماشاچیان را می‌­دهید؟» از چرت زدن سرپرست پرسپولیس، و خمیازه‌­ی هادی نوروزی در نیمه­‌ی اول هم می­‌شد پیش بینی کرد چه سرنوشتی در انتظار این بازی است. خدا را شکر که رکورد بدون باخت بودن امیر قلعه‌­نویی در داربی دست نخورده ماند و یک تساوی بدون گل دیگر نصیب ما تماشاچیان شد. یازده بازی بدون باخت در داربی، ارزش یازده نفره دفاع کردن هم دارد.

 استقلال به جز دو موقعیتی که روی فرار­های مجیدی نصیبش شد؛ موقعیت درخشان دیگری نداشت. یکی را خود مجیدی با ضربه‌­ای ضعیف از دست داد؛ که حتما خودش را بسیار سرزنش می­‌کند. او با گل پنجم می‌­توانست محبوبیتش را چند برابر کند. موقعیت دوم با پاس مجیدی و فرار ساموئل ساخته شد. این هافبک کارکشته‌­ی استقلال، در کمال ناباوری توپ را به بیرون زد.

اما حرکت­‌های هجومی پرسپولیس عمدتا بر پایه‌­ی فرارهای پیام صادقیان طراحی می‌­شد و البته یکی دو حرکت غلامرضا رضایی. بهترین ضربه‌­ی صادقیان به دروازه را رحمتی دفع کرد؛ و بهترین سانتر غلامرضا رضایی را قاسم دهنوی با کف پا به آغوش رحمتی قل داد. واقعیت این است که به ثمر رسیدن گل در این بازی از روی برنامه، تاکتیک، و فکر قبلی، به محال نزدیک‌­تر بود. شاید دری به تخته­‌ای می‌­خورد و توپ پس از برخورد به چند نفر به دروازه‌­ای وارد می‌­شد؛ اما اثری از فکر هجومی نبود. گرچه بازیکنان پرسپولیس به نظر می‌­رسید به نسبه میل بیشتری به گلزنی دارند. این را سیدصالحی وقتی توپ را از دروازه بیرون کشید و به سرعت به دست رحمتی داد ثابت کرد.

اقلا بازی امروز، برای جوانان دو تیم فرصت خوبی برای خودنمایی بود. هم پیام صادقیان و هم فرهاد خانزادی در پرسپولیس خوب بودند و هم نظری در استقلال متعصبانه و پر تلاش بازی کرد. البته با تجربه‌ها هم خوب و مثبت کار کردند. مخصوصا جواد نکونام که در بازی درخشش خاصی نداشت و مهم‌ترین حضورش قدم زدن روی صورت خلعتبری بود؛ بعد از بازی در مصاحبه جبران کرد و تاکید کرد مدیر پرسپولیس عددی نیست که بخواهد در مورد او حرف بزند. البته در مصاحبه­‌ها حرف علی دایی هم جالب بود. وی اعتقاد داشت اگر در ضربات آخر دقت می­‌کردند می‌توانستند برنده‌­ی بازی باشند. بله، اما با دقت خیلی خیلی خیلی زیاد ممکن بود به گل برسند؛ خیلی زیاد. شاید اگر بخواهیم شخصیت معقول و منطقی مصاحبه‌­ها را انتخاب کنیم، گزینه‌­ی مناسب محسن بنگر باشد. مردی که قبول کرده بازی کیفیت خوبی نداشته و گفته بعد از این بازی ترجیح می­‌دهد فوتبالیست نباشد. همین واقع­‌بینی امیدوار کننده است. واقعیت به ما می­‌گوید که استقلال در جدول چهارم است، و پرسپولیس پنجم؛ آیا این جایگاه‌ها باقی خواهد ماند؟

اما واقعا، و واقعا، مهم‌ترین خصلت بازی امروز خشونت بی­‌دلیل بازیکنان بود. در پنج دقیقه­‌ی پایانی از ترس گل نخوردن، بازی در کوتاه‌­ترین زمان ممکن با یک خطا، برخورد، مصدومیت و تمارض یا موارد دیگر قطع می­‌شد. آن‌قدر بازی قطع شد که گمان می­‌کنم داور بازی آقای فغانی؛ بازی را تمام کرد تا مجبور نباشد خطای دیگری بگیرد. تکل بی‌دلیل صادقیان روی پای نکونام، ضربه‌­ی امیرحسین صادقی به کمر پیام صادقیان، و رد شدن جواد نکونام(البته صحنه به نظر غیرعمد می‌­رسید) از روی صورت خلعتبری، تنها چند نمونه از خشونت‌­های این بازی بودند.

تمام این حرف­‌ها به کنار، از شما که مثل من این بازی را دیده‌­اید یک سوال می‌پرسم؛ آیا این بدترین داربی تاریخ بود؛ یا نبود؟ من بازی به این بدی در خاطرم نیست. بازی­‌ای که موقعیت­‌های گلش به ده تا که چه عرض کنم، به پنج تا هم نمی­‌رسید. نظرات خود را در این مورد با شبگار در میان بگذارید. آیا شما هم از کسانی بودید که پس از بازی شعار تبانی تبانی را سر دادند؟