“تیم فوتسال بانوان ایران علی‌رغم محدودیت‌های فراوان، برای اولین بار در تاریخ در مسابقات آسیایی مقام اول را کسب کرد”. شاید این روزها این جمله را زیاد در فضای مجازی خوانده باشید، اما به احتمال زیاد من و شما تصور درستی از این محدودیت‌ها نداریم. نه اصلا منظورم بازی با حفظ حجاب نیست. چون هرکسی بعد از مدتی به این شیوه بازی کردن عادت می‌کند، اما هیچ‌کس به نداشتن زمین تمرین، نبودن همیشگی بودجه، اجازه ندادن شوهر برای خروج از کشور و بالاتر از همه ندیده گرفته شدن دائمی عادت نمی‌کند.
اما باز هم می‌تونیم با خودمون بگیم که ای بابا همیشه تو این مملکت ورزش خانم‌ها نادیده گرفته شده این که چیز جدیدی نیست. اما سوالی که قطعا خیلی از ما مثل اون شهروندان آمریکایی که ازشون می‌پرسن “ایران کجای نقشه‌ی دنیاست؟”، نمی‌‌تونیم جوابش رو بدیم، اینه که بشاگرد کجای نقشه‌ی ایرانه؟ جواب اکثر مردم اینه “یه جایی اون پائین مائینا”. محض اطلاع باید عرض کنم بشاگرد شهرستانی با 40هزار نفر جمعیت در استان هرمزگان قرار داره. برای شناختن بهتر بشاگرد بهتره یه نگاهی به بازی تیم فوتسال ایران و مالزی (میزبان رقابت‌ها) و سوپرگل تیم فوتسال زنان ایران در اون بازی بندازید. گلی که در رای‌گیری سایت معتبر مترو Metro.co.uk با رای بالا به عنوان بهترین گل تاریخ فوتسال انتخاب شد. می‌پرسید که سایت مترو چه ربطی به بشاگرد داره؟ باید خدمت‌تون عرض کنم که زننده اون سوپرگل فهیمه زارعی اهل شهرستان بشاگرد است. برای ما این مهمه که بچه‌های تیم فوتسال ایران با همه‌ی نامهربانی‌ها و نادیده گرفته شدن‌ها با چنگ دندون این مقام رو بدست آوردن.
ما و تیم قهرمان آسیا فراموش نمی‌کنه که وقتی از تیم‌های مردانه فوتبال و فوتسال تقدیر شد، تیم بانوان (که اون موقع نایب قهرمان آسیا بود) از روی سکوها این تقدیر رو تماشا کردن و شبانه در خیابون‌های تهران رها شدن و وقتی اعتراض کردن، توسط معاون اون زمان وزارت ورزش تهدید به تنبیه انضباطی شدن. یا اون دو سکه‌ای که توسط وزارت ورزش وعده‌اش داده شد و خودش هرگز. یا بدرقه و استقبال گرمی که وزارت ورزش و شخص وزیر از تنها تیم زنان قهرمان آسیا انجام نداد. شاید دولت آقای روحانی در سیاست خارجی پیشرفت‌های قابل ملاحظه‌ای کرده باشه اما حوزه‌ی ورزش رو با وزیری ناکارامد و نابلد (بیشتر در ورزش بانوان) به امان خدا سپرده است. ورزشی که در این دوران عجیب از معدود تامین کنندگان غرور ملی است. زمانی که می‌بینیم ژاپن که نایب قهرمان فوتبال زنان دنیا در سال 2015 است با 100 برابر (بدون اغراق) سرمایه‌گذاری بیشتر نسبت به ما، از شیرزنان ایرانی شکست می‌خورد و فرشته کریمی بهترین فوتسالیست آسیا می‌شود، انگار کسی غرور ملی ما را قلقلک می‌دهد. شاید اگر دست‌اندرکاران ورزش و ما بیشتر به جمله‌ی اول مطلب دقت کنیم احساس غرور بیشتری داشته باشیم، وقتی بدانیم که تیم فوتسال زنان ایران برای اولین بار در تاریخ در یک بازی تیمی قهرمان آسیا شده است. در حالی‌که کشورهای مثل ژاپن و کره و چین که سلاطین بدون منازع ورزش بانوان هستند در این قاره حضور دارند.
در این سال‌ها توقع ما از ورزش ایران (بدون در نظر گرفتن جنسیت) به طور عجیبی بالا رفته است، از تیم والیبال قهرمانی جهان می‌خواهیم، قهرمانی بسکتبال آسیا را بدون زحمت برای خودمان می‌دانیم و یا صعود به جام‌جهانی فوتبال پیش‌فرض ماست و کمتر از مقام قهرمانی جهان در کشتی را تحمل نمی‌کنیم. سال آینده المپیک ریودوژانیرو در برزیل برگزار خواهد شد و ما از ورزشکارانمان جایگاهی بهتر از هفدهم را می‌خواهیم. ما که همیشه در ورزش‌های وزنه‌برداری و کشتی آزاد و فرنگی و تکواندو انتظار مدال داریم، سال آینده در المپیک ریو امید زیادی داریم که با حضور الهه احمدی (نفر اول رنکینگ جهانی تفنگ بادی) و نجمه خدمتی در تیراندازی و کیمیا علیزاده در تکواندو (که هر دو 18 ساله هستن) اولین مدال تاریخ زنان ایران را در این بازی‌ها کسب کنند. اگر آقای روحانی مثل سیاست خارجی نیم نگاهی هم به ورزش داشته باشد و ظریفی را بر مسند این وزارت نصب کند، وضعیت بهتری در المپیک پیش‌بینی می‌کنیم وگرنه گودرز چه ربطی به شقایق (بخوانید ورزش) دارد.
پانوشت: این روزها اسم خانم‌ها نیلوفر اردلان و فرشته کریمی و فهمیه زارعی هرکدام به دلایلی بیشتر در رسانه‌ها مورد توجه قرار گرفتن،اما باید توجه داشته باشیم که این قهرمانی با کمک تک‌تک بازیکنان به دست اومده و همه شایسته‌ی تقدیر و توجه هستن.
بازیکنان تیم ملی فوتسال بانوان: فاطمه اعتدادی، نسیمه غلامی، فرزانه توسلی، سارا شیربیگی، نغمه مرادی، اعظم آخوندی، طاهره مهدی پور، سحر پاپی، زهره میثمی، سپیده زرین راد، سهیلا ملمولی، مهسا نظری.
کادر فنی: سرمربی فروزان سلیمانی، مربی آمنه محمودی، بدنساز شهناز ایزدمهر و فیزیوتراپ زینب حسین‌زاده
