جام ملتهای آسیا با سوال همیشگی ما شروع شد: قهرمان میشویم؟! با بهزاد طالبی به پیشواز اولین بازی ایران در این جام برویم.
شاید جام ملتهای آسیا به اندازه حضور در جام جهانی و المپیک برای خیلیها اهمیت نداشته باشد، اما قطعا برای ما مهم است. مسابقاتی که امسال پانزدهمین دوره آن برگزار میشود و تیم ملی کشورمان با 3 دوره قهرمانی بعد از ژاپن با 4 قهرمانی، به همراه عربستان پرافتخارترین تیم این بازیهاست. مقامی که نزدیک به 40 سال است از آن دور هستیم و در سالهای 1996 و 2004 که با تمام ستارگان و در اوج قدرت به مقام سومی رسیدیم، به اندازه یک پنالتی از آن دور بودیم. در این دوره با اینکه خبری از آن ستارگان نامی در تیم نیست، اما به تائید اکثر کارشناسان کارلوس کیروش تیم منظم و هماهنگی را ساخته است. هرچند با وجود استرالیای میزبان و ژاپن همیشه مدعی و کرهجنوبی زخم خورده رسیدن به قهرمانی کار مشکلی است.
مسلما در حال حاضر کارلوس کیروش سرمربی موزامبیکی/پرتغالی تیم ملی، مهمترین مهره ایران در جام ملتهاست. همانطور که با وجود بازی دفاعی در جام جهانی نشان داد، تیم ایران برای هر حریفی میتواند مشکلساز باشد، خواه آرژانتین با مسیاش، خواه بحرین با تمام بضاعت ناچیزش. شاید بزرگترین نگرانی منتقدان نسبت به تیم کیروش روش بازی دفاعی آن است، هرچند که او ثابت کرده در مواقع لزوم میتواند به خوبی تغییر تاکتیک دهد، همانطور که در مقدماتی جام جهانی همین تیم بحرین را با 7 گل شکست دادیم. به هر حال ما با اعتماد کامل به کیروش و تاکتیکهایش پای تلویزیونهامان خواهیم نشست.
در این دوره از بازیها ایران با سه تیم عربی حوزه خلیج فارس یعنی بحرین، قطر و امارات همگروه است، گروهی که در نگاه اول ساده به نظر میرسد. براساس سایت ترانسفر مارکت (Transfermarket.com) ارزش کلی بازیکنان حاضر در این گروه به این ترتیب است: ایران 21 میلیون یورو، قطر 4.5 میلیون یورو، امارات 4 میلیون یورو و بحرین 3.5 میلیون یورو. بر روی کاغذ و با مقایسه تک تک بازیکنان، فاصلهی فاحشی با سه تیم این گروه داریم، اما هیچوقت نباید از همین کشورهای کوچولوی فاقد پشتوانه فوتبال ، با بازیکنان خارجی با ملیت جدید، غافل شد. یادمان نرود باخت ناباورانه به بحرین در سال 2002 که باعث حذف تیم خوب بلازویچ بزرگ از جام جهانی شد و امکان تبانی آنها با هم (فراموش نکنیم حرکت کثیف قطریها را با باخت 8 بر صفر مقابل ازبکستان که ایران را در آستانه حذف از جام جهانی قرار داد) در صورت سرگروه شدن ایران در این گروه، به احتمال زیاد در دور یک چهارم نهایی باید با عراق یا اردن تیم دوم گروه D بازی کنیم، یعنی تا نیمه نهایی با هیچ حریف قدرتمندی بازی نخواهیم کرد و فرض میکنیم که در بازیهای غرب آسیا حضور داریم.
یکی دیگر از عوامل نگرانی طرفداران تیم ملی، مصدومیتهای بازیکنان کلیدی خط دفاعی ایران است، پژمان منتظری و هاشم بیگزاده و مصدومیت نصفه و نیمه سیدجلال حسینی و خسرو حیدری. شاید بدشانسترین بازیکن تاریخ فوتبال ایران هاشم بیکزاده باشد، بازیکنی که قبل از جام جهانی در حالیکه به احتمال زیاد در ترکیب اصلی تیم ایران حضور داشت در بازی تدارکاتی مصدوم شد و جام جهانی را از دست داد و حالا با اینکه به استرالیا رفته بود به دلیل شکستگی استخوان کف دست (فکر کن ازش بپرسن “کجات شکسته؟”، میگه “کف دستم!”) جام ملتها را از دست داد و خانزاده یکی از دلایل شکست مفتضحانه تیم ملی امید در بازیهای آسیایی و تنها نماینده پرسپولیس در تیم ملی، جایش را گرفت.
ترکیب احتمالی :
از 23 بازیکن مسافر استرالیا، فقط 11 نفر به عنوان یار اصلی میتوانند وارد زمین شوند، با سه تعویض هنگام بازی. با توجه به سیستم بازی ایران که در هنگام دفاع 4-5-1 و حمله 4-2-3-1 بازی میکند، سعی خواهیم کرد با توجه به علائق کیروش و احساس خودمان ترکیب نهایی ایران را حدس بزنیم:
از جام جهانی یاد گرفتیم که در درون دروازه هیچ چیز معلوم نیست، هر سه دروازه بان یعنی حقیقی و فروزان و بیرانوند شانس ایستادن در درون دروازه را دارند، هرچند شانس حقیقی به خاطر تجربه و علاقه کیروش بیشتر از دو نفر دیگر است، ولی ما بیرانوند 22 ساله را به خاطر درخشش فوقالعادهاش در لیگ و شروع مجددهای عجیبش پیشنهاد میکنیم.
در خط دفاعی واقعا هیچ چیز مشخص نیست، اینکه چه کسی سالم است و چه کسی مصدوم، ترکیب اصلی را مشخص میکند. قطعا سیدجلال و امیرحسین صادقی مهرههای اصلی دفاع هستند، دفاع چپ را بین حاج صفی و پولادی تازه از راه رسیده باید تقسیم کرد. حاج صفی که از جام جهانی به این طرف در اوج است، میتواند مثل جام جهانی یک خط جلوتر هم بازی کند. در دفاع راست وریا غفوری با توجه به مصدومیت خسرو حیدری گزینه اصلی خواهد بود. غفوری یکی از جوانانی است که در این جام انتظار درخشش را میکشیم. به نظر میرسد که رامین رضائیان و مرتضی پورعلی گنجی هم نیمکت نشینان مطمئنی باشند.
قطعا دو پست هافبک وسط مانند سالهای گذشته متعلق به کاپیتان نکونام، بازیکن مورد علاقه کیروش و آندو تیموریان خواهد بود، با توجه به این نکته که آندو در روزهای اوج به سر نمیبرد، امید ابراهیمی میتواند گزینه مناسبی برای جایگزینیاش باشد، هرچند ما همیشه آندو را ترجیح میدهیم حتی اگر در اوج نباشد.
نامعلومترین ترکیب تیم ایران در این پست خواهد بود، ردیفی از اسمها و بازیکنان خوب اما پراشکال، اشکان دژاگه جنگنده اما نه در فرم خوب، مسعود شجاعی بازیکن لحظهها، علیرضا جهانبخش پدیده ایران در اروپا و باتجریه ملی کم، سروش رفیعی یکی از بهترین بازیکنان لیگ گذشته که مدتها به خاطر مشکل سربازی پا به توپ نشده، وحید امیری خوب اما بیتجریه و حاج صفی که میتواند به این جمع اضافه شود. واقعا انتخاب سختی خواهد بود. انتخاب کیروش، شجاعی، دژاگه و جهانبخش، انتخاب ما، حاج صفی، دژاگه و جهانبخش.
و اما مهاجم، سه گزینه و یک انتخاب. قوچان نژاد که به طور مشخصی بعد از آمدن به کویت افت کرده است، کریم انصاریفرد که در اسپانیا و اوساسونا دوران خوبی را سپری نمیکند و سردار آزمون جوان. کیروش در جام جهانی آگاهانه سردار ازمون 18 ساله را کنار گذاشت تا عطش او را برای تیم ملی زیاد کند، امروز و این جام زمانی است که سردار جوان باید برای کشورش و خودش افتخار کسب کند. سردار آزمون در بازیهای تدارکاتی نشان داد که برای رسیدن به قله کاملا آماده است. نه تنها در فوتبال ایران، بلکه در فوتبال جهان از این بازیکن جوان تیم زنیت روسیه بیشترخواهیم شنید.
حاشیه ها
امکان ندارد تیم ملی فوتبال ایران به تورنمنت مهمی برود و با چندین حاشیه درست و حسابی دست و پنجه نرم نکند. با اینکه در این دوره کیروش خیلی سعی کرد که تیم را از حاشیهها دور نگه دارد، اما حاشیهها گریبان تیم ملی را ول نمیکنند. از تدارکات نامناسب و فقیرانه تیم بگیر تا لغو شدن بازی تدارکاتی با فلسطین یا خروج ناگهانی علی کریمی از تیم، درست قبل از پرواز به استرالیا که هنوز کسی دلیلش را نمیداند، خود کریمی هم برای جلوگیری از درست شدن حاشیه بیشتر برای تیم، حرفی در این مورد نزده است و همچنین داستان سربازهای فراری و کارتهای جعلی پایان خدمت که ماههاست ادامه دارد. هرچند که بالاخره به چهار بازیکن اجازه حضور در تیم داده شد که از آن جمع پولادی و رفیعی به اردوی تیم ملی در استرالیا اضافه شدند. اما سوالی که برخی از کارشناسان مطرح میکنند این است که آیا ما اجازه داریم برای دفاع از منافع ملی (در حالیکه به نظر میرسد جایگزینی برای پولادی و رفیعی وجود ندارد) اصول و قوانین را فدا کنیم ؟ سوالی که جواب آن ممکن است، مسیر تاریخ را عوض کند.
همیشه یکی از نقاط قوت تیم ایران تماشاگران پرشمارش در هرکجای دنیاست، همانطور که در لیگ جهانی والیبال دیدیم. به گفته منابع رسمی تیم ایران بعد از استرالیا پرطرفدارترین تیم این جام خواهد بود، سالهاست که با بسته شدن درهای ایالات متحده و اروپا، استرالیا مقصد خوبی برای مهاجرین ایرانی بوده است. در این جام ما منتظر تشویش پرشور این تماشاگران دور از وطن در نیمکره جنوبی خواهیم بود.
این جام یکی از بهترین شانسهای ایران برای رسیدن به قهرمان بعد از 40 سال است، در حالی که ژاپن و کرهجنوبی خسته و با نتایجی ضعیف جام جهانی را پشت سر گذاشتهاند و در حال بازیابی تیم خود هستند، عربستان و عراق و چین که مدتهاست از فرم مطلوب به دورند، تنها استرالیای میزبان با شروعی طوفانی خودش را در اندازههای قهرمان مطرح کرده است و یادمان باشد اگر یک بار خدا در 18 آذر دستش را بر سر ما کشید، چرا دوباره این کار را نکند (با توجه به این نکته که خدا از بازی با آرژانتین هنوز یکی به فوتبال ما بدهکاره) و تنها چیزی که برای ما بعد از 40 سال باقی مانده، امید است، امید به قهرمانی تیمی که دوستش داریم.