دشت لار گردشگاهی است در 90 کیلومتری تهران. مسکن عشایر و جایی برای آنان که دوست دارند از شلوغی شهر دور باشند!
این‌بار شما را به دشتی می‌برم که علاوه بر راهپیمایی مسیر و تماشای گل‌های رنگارنگ، می‌توانید از عشایر و سیاه چادرها و فرآورده‌های لبنی آن‌ها دیدن و خرید نمایید و هم‌چنین آب‌تنی و آب‌بازی هم داشته باشید: دشت لار.
منطقه‌ی حفاظت شده‌ی لار در شمال و شمال شرقی تهران، و در فاصله‌ی 90 کیلومتری آن قرار دارد. این منطقه به دلیل وجود رودهای پر آب، از مناطق آب خیز ایران به شمار می‌رود. دشت لار گونه‌های مختلفی از حیات وحش و انواع خزندگان و پرندگان و هم‌چنین گونه‌های متفاوت گیاهی را در خود جای داده است.
این دشت در کوهپایه‌ی قله‌ی دماوند واقع شده است. در تقسیمات کشوری بخش شمالی و شمال شرقی آن، در استان مازندران و بخش جنوبی و جنوب غربی آن در لواساناتِ شهرستان شمیران استان تهران قرار دارد. دشت لار از شمال به کوه‌های شهرستان نور مازندران، از شرق و شمال شرق به کوه دماوند، از جنوب شرق به ایرا، شهرستان دماوند و پلور مازندران از جنوب به افجه و امامه و لواسان بزرگ، و از غرب به خاتون بارگاه و گرمابدر کشیده شده است.
لار در ادوار تاریخی جزیی از ناحیه‌ی تاریخی قصران از توابع ری به حساب می‌آمده است که در کتب تاریخی به صورت مکرر از آن با نام “لار قصران” یاد شده است. برای نمونه اولیا ا… آملی در تاریخ رویان، ظهیرالدین مرعشی در تاریخ طبرستان، صاحب مرات البلدان، کلاویخو رییس تشریفات سلطنتی اسپانیا در سفرنامه‌اش، ابن اسفندیار در کتاب تاریخ تبرستان به سال 613 هجری و … به لار اشاراتی داشته‌اند.
دسترسی و ورود به لار از چند مسیر ماشین رو صورت می‌گیرد: نخست از طریق منطقه‌ی لواسان بزرگ (گردنه ایرا)؛ این مسیر از روستای ایرا تا پاسگاه محیط‌بانی قوشخانه (ورودی جنوبی پارک ملی لار) امتداد می‌یابد. شما به راحتی نمی‌توانید با وسیله‌ی نقلیه ازین پاسگاه عبور کنید مگر این‌که آشنای یکی از عشایر باشید. خوشبختانه یکی از دوستان ما در سفر خویشاوندی‌ای با یکی از عشایر داشت و توانستیم به راحتی مسیرمان را ادامه دهیم. در غیر این صورت باید وسیله‌تان را بگذارید و پیاده مسیر را طی کنید.
دومین مسیر از جاده‌ی آبعلی(تهران به سمت آمل) در داخل شهر پلور منشعب می‌شود. این مسیر از سه راهی پلور تا پست ورودی پاسگاه محیط‌بانی دلیچای (ورودی شرقی پارک ملی لار) امتداد یافته و دسترسی به دشت لار را از طریق جاده‌ی آسفالته، ممکن می‌سازد.
مسیر سوم از طریق روستای گرمابدر شهرستان شمیرانات، در نزدیکی فشم است که به غرب پارک ملی لار دسترسی دارد. عبور از این مسیر نیاز به اخذ مجوز از پاسگاه شکاربانی گرمابدر دارد. ساده ترین مسیر از پلور و جاده‌ی هراز و جاده‌ی آسفالت است.
به دشت لار می‌رسیم. به جایی که آفتاب سوزان دارد و بدون کلاه نقاب‌دار و ضدآفتاب (فراوان) حتما خواهید سوخت! اینجا درختی وجود ندارد؛ پس سایه‌ای نیز نخواهد بود. دشت است و خورشید خانم که گویی از شما کینه به دل دارد و آن‌چنان می‌تابد که روی شما را سرخ خواهد کرد! اما هوا در مجموع خوب است! نگران نباشید! با وجود آفتابی سوزان هوایی خوب در انتظار شماست.
اما شب‌های این دشت بسیار سرد است. به حدی که وقتی صبح با صدای زنگوله‌های گله‌ی گوسفندان و بزهای عشایرِ لار از خواب بیدار می‌شوید، صدای به هم خوردن دندانهای‌تان را خواهید شنید! بدون آسیب رساندن به محیط زیست می‌توانید آتش کوچکی درست کنید و در پناه آن گرم شوید؛ زیرا سرما به حدی است که تاب ایستادن نخواهید داشت. البته این سرما تا طلوع خورشید است. به محض بر آمدن آفتاب، کم کم گرما به بدن شما رسوخ خواهد کرد! سرمای سوزان شب‌های لار را وقتی حس خواهید کرد که برنامه‌ی شما شب ماندن در دشت باشد؛ در غیر این صورت خیال‌تان راحت باشد که سردتان نخواهد شد!
دشت لار به علت این‌که یک منطقه‌ی حفاظت شده به حساب می‌آید از 15 شهریور هر سال تا 15 خرداد سال بعد به روی وسایل نقلیه‌ی موتوری بسته می‌باشد. در واقع به دلیل فرا رسیدن زمان زاد و ولد حیوانات مجوز ورود داده نمی‌شود. زیرا تردد زیاد باعث از بین رفتن محیط طبیعی می‌گردد.
کسانی که قصد ورود به منطقه را در این تاریخ دارند مجبور به پارک خودرو در مقابل محیط بانی و ورود به صورت پیاده می‌شوند. هم‌چنین محیط بانی قوچخانی هم ممکن است در شرایط خاص مانع عبور خودروها شود.
نکاتی که در این سفر باید از آن‌ها اطلاعات داشته باشید به قرار زیر است: آب آشاميدنی در منطقه موجود نيست. پس با خود آب معدنی به همراه داشته باشید. در این منطقه امكان دسترسی به موبايل وجود ندارد. به راحتی موبایل خود را خاموش کنید و چند ساعتی دور از کلانشهر مدرن زندگی کنید. در اين منطقه مارهای سمی و خطرناک زندگی می‌كنند.
لازم است بدانید که در این منطقه نوع خاصی از ماهی قزل‌آلا محافظت می‌شود که صیدش ممنوع است و جریمه دارد. البته گویا با داشتن مجوز و پرداخت مبلغ معینی می‌توان با قلاب و به تعداد معینی ماهی‌گیری کرد. پس اگر اهل شکار و ماهی‌گیری هستید این دشت آرام را انتخاب کنید.
در این منطقه زنبوردارانی هم هستند که کندوهای فراوان عسل دارند. شاید بتوانید عسل مرغوبی نیز تهیه کنید. فراموش نکنید که حتما سری به چادرهای عشایر بزنید و از آن‌ها خرید کنید. نان محلی، قره قوروت، کشک، ماست و دوغ و هرآن‌چه که عشایر عزیزمان خود تولید می‌کنند.
تورهایی نیز برای رفتن به این منطقه وجود دارند. این تورهای گردشگری مجوز لازم برای ورود به منطقه را دارند و شاید بهتر باشد با تور بروید تا مشکل گرفتن مجوز از نگهبانی پارک ملی لار و پارک اتومبیل‌تان را در محل پاسگاه حفاظتی نداشته باشید.
برای دیدن عکس‌های با کیفیت و مناسب به پیوندهای زیر سری بزنید.
سلام
عجب جاییه اینجا
خوش بحالتون که رفتیدو تماشا کردین ما که ی روز میخایم بریم دانشگاه باید ۱۰۰جا بسپاریم.
قره قروتم ایندفه رفتین سوغات بیارین.
با این عکسا و این متن جذاب من که خیلی دوست دارم برم
علیک سلام
من دوبار رفتم لار
واقعا جای بکرو باحالیه
ما کلا تو کار سوغاتی نیستیم
سوغاتی مال بچه هاس !!!!
!!!!
ولی یه بار جاتون خالی نون ازشون گرفتیم و دوغ. یه بارم قره قروت که محشر بود.
اون موقع هنوز شاخه سبز نبودم البته!!!!!
اشکال نداره پس دعا کن قسمت بشه من برم اونجا. من اهل سوغاتی هستم
ایشالا میرین برای ما هم قره میارین!!!