شاید به نظرتان عجیب باشد، ولی این مطلب را در دو قسمت در شبگار بخوانید تا کشف کنید که واقعا بدن شما از سن خودتان جوان‌تر است! شاید حتی سن بخش‌هایی از بدن با بخش‌های دیگر متفاوت باشند
یک جرعه آب فقط تشنگی شما را فرو نمی‌نشاند، بلکه در واقع بخشی از وجود شما می‌شود. آبی که از گلوی شما پایین می‌رود طی چند دقیقه بخش بزرگی می‌شود از مایع مهم و حیاتی که در جسم و رگ‌های شما جریان دارد. قسمت زیادی از خون شما را آب شیر تشکیل می‌دهد به اضافه‌ی سلول‌ها، نمک‌ها و مولکول‌های ارگانیکی که در آن شناورند. دهان شما دروازه‌ای است که آب به راحتی از آن وارد بدن شما می‌شود، اما شما همانند مخزنی هستید که نشتی دارد و چکه می‌کند.
یک مطالعه چاپ شده در ژورنال بریتانیایی داروهای ورزشی، در مورد آزمایشی که روی چند نفر انجام شده گزارش می‌دهد و می‌گوید که هر فرد در طول روز حدود هفت پیمانه از آب بدنش را از دست می‌دهد. چهار پیمانه به هنگام ادرار و دو یا سه پیمانه به واسطه‌ی عرق کردن و رطوبت موجود در تنفس. البته ورزش زیاد می‌تواند مقدار آبی را که از دست می‌رود (به جز ادرار) به یک یا دو پیمانه کاهش دهد.
اما آب چه نقشی در بندتان بازی می‌کند؟!
موهای بلند و زیبا
حال بیایید راجع به موهایتان صحبت کنیم. موهای شما شبیه دوشی از پروتئین مرده است که خیلی آهسته و به‌صورت اسلوموشن از منافذ سرتان بیرون می‌پاشد. موهای شما هر ماه حدود نیم اینچ رشد می‌کند. یعنی حدود شش اینچ در سال. هر تار مو رشته در هم پیچیده‌ای است از کربن، اتم‌های اکسیژن، دو برابر آن‌ها هیدروژن، همراه با نیتروژن و مقداری سولفور. اتم‌های ریشه‌ی مو از غذا و نوشیدنی‌هایی که شما در چند روز اخیر خورده‌اید ساخته می‌شوند.
ناخن‌های دست شما سرشار از کراتین هستند و هر ماه به طور متوسط حدود سه تا چهار میلیمتر از نوک انگشتان‌تان رشد می‌کنند. سرعت رشد ناخن‌های پای شما نصف ناخن‌های دست‌تان است. وقتی ناخن‌هایتان را کوتاه می‌کنید از کناره‌های برجسته خود اتم آزاد می‌کنند. در واقع شما هر روز میلیون‌ها پوسته و خرده خیلی کوچک میکروسکوپی را دور می‌ریزید.
حال فرض کنید که می‌توانستید فیلم ویدیویی رشد مو، ناخن و پوست خود را با سرعت جلو بزنید. وقتی جنگلی از پروتئین را که از نواحی مودار شما می‌ریزد و پوسته‌های فر خورده کراتین را که از سر انگشتان پا و دست‌تان می‌ریزد، با سرعت زیاد ببینید، این‌طور به نظر می‌رسد که دارید دود می‌کنید و انبوهی از گرد و غبار از جسم‌تان بلند می‌شود. حتی در دیدن این صحنه با سرعت معمولی هم باز تعداد فراوانی اتم است که از دست می‌رود. حال آن‌که اگر می‌خواهید برای مدت طولانی‌تری جوان و تازه بمانید همین مقدار اتم باید جایگزین شوند.
در واقع شما یک سرچشمه متحرک بخار آب کربن‌دار، مایعات و پروتئین هستید. این‌ها پشت سر شما ردی به جا می‌گذارند. یک مه نامرئی از ذرات بخار بازدم و پوسته‌ها و تراشه‌هایی که سرانجام به شکل کپه‌هایی از خاک زیر تخت‌تان تلنبار می‌شوند.
خلاصه ای از اجزای شما
بدن شما اکنون خیلی کامل‌تر از زمانی است که در رحم مادرتان بودید. همین نکته نشان می‌دهد که بخش وسیعی از بدن شما از خود شما جوان‌تر است و عمر کمتری دارد. اگر بتوانید خودتان را به شکل یک کلکسیون سلول بی‌دوام تصور کنید آنگاه مفهوم «طبیعت ناپایدار» بدن شما برایتان واضح‌تر می‌شود.
تحقیقی از محقق ایتالیایی «اوا بیانکانی» و همکارانش به تازگی نشان داده است که در بدن هر فرد بزرگسال به طور میانگین حدود سی و هفت تریلیون سلول وجود دارد. این سلول‌ها به طرز وسیعی در شکل و اندازه متفاوتند، با میزان ضخامتی از هشت میکرون برای یک سلول خون قرمز، حدود بیست و دو میکرون برای یک سلول کبد، تا یکصد میکرون برای یک سلول تخمک بالغ.
یک راه تخمین زدن میزان و سرعت دگرگونی سلول‌های انسان اندازه‌گیری مقدار کربن موجود در آن‌هاست. در طول جنگ سرد، آزمایش‌های جوی سلاح‌های هسته‌ای باعث شد اتم‌های نیتروژن به کربن 14 رادیو اکتیو تبدیل شوند. ماده‌ای که امروزه هم‌چنان هوا و آب‌های اقیانوس‌ها را آلوده می‌کند. به تدریج دی اکسید کربن وارد گیاهان شد و اتم‌های ناپایدار کربن راهی به زنجیره غذایی یافتند و در بدن هر فردی روی کره زمین خانه کردند. حتی شما.
در سال 1963 وقتی آزمایشات هوایی ممنوع شد، تجمع رادیو کربن کاهش پیدا کرد و مواد ارگانیک حاوی کربن زیاد در رسوب کف اقیانوس‌ها دفن شدند. این تحول بزرگ دقیقا در بدن و سلامت انسان‌ها منعکس شد. اگر جریان آلودگی‌های هسته‌ای یک نقطه روشن داشته باشد، همین کاهش مقدار کربن است که عمر سلول‌های بدن ما را تعیین می‌کرد.
«اولف برگمان» زیست شناس سلولی در انستیتو کارولینسکای استوکهولم، جدیدا مقاله‌ای علمی تالیف کرده و در آن از این تکنیک استفاده کرده است تا رشد سلول‌های جدید در ماهیچه‌ی قلب را بررسی کند. آن‌چه او به دست آورد اختلاف طولانی مدت قدیمی را بین متخصصان حل کرد. اختلاف بین کسانی که اعتقاد داشتند قلب چهار بار در طول عمر خودش را تجدید می‌کند و آن‌ها که باور داشتند ما با همان قلبی می‌میریم که با آن به دنیا آمده‌ایم.
با اندازه گیری رادیو کربن سلول‌های کاردیومیوسیتی که ماهیچه قلب از آن ساخته می شود، تیم برگمان کشف کردند که بافت‌های قلبی افراد جوانی که همه عمر خود را در میان مخازن کربن آلوده گذرانده بودند بسیار رادیواکتیوی‌تر از افراد پیرتری بود که قبل از شروع آزمایشات هسته‌ای متولد شده بودند.
این تحقیق و کشفیات مشابه نشان می‌دهد که شما در طول زندگیتان به ساختن بافت‌های جدید قلبی ادامه می‌دهید و هرچه سن شما بالاتر برود بدن‌تان به میزان متفاوتی این‌کار را انجام می‌دهد. با توجه به محاسبات برگمان شما تا سن بیست سالگی حدودا سالی یک در صد و تا سن هفتاد و پنج سالگی بخش وسیع تری از سلول‌های ماهیچه قلب را دور ریخته و جایگزین می‌کنید.
مطالعات رادیو کربنی مشابه می‌گویند میزان جایگزینی متوسط بیشتر سلول‌ها در بدن شما هفت تا ده سال است، اما برخی از سلول‌ها بیرون از این طبقه‌بندی قرار می‌گیرند. مثلا قلب شما که پر از بافت‌های متصل به هم، رگ‌های خونی و ساختارهای دیگر است خیلی بیشتر جایگزین می‌شود. میانگین هیجده درصدی دگرگونی سالانه این اجزا نشان می‌دهد که بخش بزرگی از قلب شما کمتر از پنج سال سن دارد!
در مقاله تکمیلی جدیدی، برگمان و زیست شناس دیگری به نام “ژوناس فریزن” گزارش کردند که سلول‌های اعصاب بویایی و سلول‌های بخش حافظه در مغز انسان نیز به طور مداوم بازسازی و تجدید می‌شوند. این به این معنی است که وقتی بویی (از بوی دود گرفته تا بوی عطر) خاطره‌ای را در ذهن شما زنده می‌کند، رشته‌های عصبی که آن کدهای حسی را رمزگشایی می‌کردند شاید دیگر با شما نباشند! و حافظه‌ی شما اکنون با سلول‌های جدیدی محافظت می‌شود که هرگز آن خاطره را تجربه نکرده‌اند!
خیلی از سلول‌های مغز شما به زمان طفولیت شما بر می‌گردند اما این مطالعات نشان می‌دهد که تعدادی رشته عصبی جدید نیز می‌توانند در پوسته مغزی شما ظاهر شوند و کارشان هم ثبت تجربیات جدید شما به‌صورت روزانه است.
سپاس از محتوا، نگارش و انتقال دانش.