یک معتاد، یک دندان، یک براوو

۱ آذر ۱۳۹۲ | ۱۱:۵۵
زمان مورد نیاز برای مطالعه: 6 دقیقه

خیلی وقت بود در را قفل کرده­ بودیم؛ خبری نبود. آخرین بیمار ساعت 4:30  آمده­ بود و نیم ساعت منتظر ماندیم ولی خبری از مریضی که دندان درد داشته باشد، نشد. وقتی بیمار نیاید، بهترین کار این است که در را ببندیم و چرت بزنیم. این برخلاف قوانین مراکز شبانه‌­روزی است، اما کسی که قانون را وضع کرده، از لذت خواب شبانه، آن‌هم در محل کار چیزی نمی­‌دانسته است.

با یک چیز تیز مدام به در شیشه­‌ای می­‌کوبید. صدای زیر و گوش­خراشی تولید می­‌شد. من و خانم دستیار فقط صدا را می‌­شنیدیم و نمی‌توانستیم از جایمان تکان بخوریم. مقنعه­‌ام را درآورده بودم و با خودم گفتم اگر بیمار وارد شد، بلند می‌­شوم، اما خدا‌خدا کردم  که مریض بی‌خیال شود و فردا صبح بیاید. همکار مسئول پذیرش آقای هـ .  وضعیت بدی داشت؛ مادری رنجور از سرطان و برادری در آستانه ازدواج. شب کاری برایش سخت است؛ چون روزها هم جایی دیگر کار می­‌کند و هم درس می­‌خواند.

صدایش خیلی ضعیف بود، شاید چون همکارم در را به رویش باز نکرد و از پشت در شیشه‌­ای با او حرف می‌­زد. من فقط می‌­شنیدم که همکارم آقای هـ . می­‌گفت:«آقا نشین تو راه پله، برو جای دیگه، این‌جا دوربین داره‌ها. الان دیگه دکتر هم نداریم. برو فردا بیا. آقا! داداش! نشین این‌جا. زنگ می‌زنم 110 ها.»

تا اسم 110 و  آورد من پریدم. نفهمیدم چطوری مقنعه را سر کردم و کفش­‌های سفید پرستاری را به پا کردم. اول سرم را از لای در بیرون بردم. آقای هـ . دستش به دستگیره در شیشه‌­ای بود و با کسی حرف می‌­زد. آهسته به سمتش رفتم .

مرد لاغر بود، خیلی لاغر. سبزه که نه؛ سیه چرده بود؛ سیاهی که از کمبود غذا و کمبود خون‌رسانی به پوستش ناشی می‌­شد. لباس­‌هایش کثیف و نا­مرتب بود. برای آن هوای بارانی، لباسش هم کم بود هم خیس. یقه لباسش نیمه‌باز بود، کمی از سینه برهنه‌­اش پیدا. با فاصله از در ایستاده بود و دهانش می­‌جنبید ولی من نمی‌­شنیدم چه می­‌گفت. آقای هـ . می­‌گفت:« عجب بابا ول کن نیست. می‌گم برو نمی‌ره.» پرسیدم:«چی می­‌خواد مگه؟» گفت:«می­‌گه یه سوزن بزن، بی‌حسی، هی می‌گه پول ندارم، موتورم دمِ دره. موتورم رو گِرو می‌ذارم.» بعد صدایش را پایین آورد:«معلوم الحاله، خماره. می­‌بینین؟ خرج مواد داره بکنه، خرج دندون نداره. برو آقا نایست این‌جا.» گفت و از در فاصله گرفت. مرد به من خیره شده بود. فکر می­‌کرد من دکترم، این روپوش سفید غلط‌ انداز است. صورتش را به در چسباند و شروع کرد:«خانوم دکتر، مگه این‌جا شبانه روزی نیست؟ من پول دارم، فکر نکنین ندارم‌ها، الان همراهم نیست ( با دستانش جیب­‌هایش را می­‌گشت ) ولی موتورم هست‌، ایناش ( به پنجره اشاره کرد ) براوو گازیه، تیز میره و میاد، این بمونه پیش شما، فردا رفیقم میاد پول میاره براتون، خانم دکتر، دندونم هلاکم کرده، هر چی تریاک گذاشتم روش انگارش نه انگار، بِکِشش راحت شم.»

فاصله­‌ام را از در بیشتر کردم، آقای هـ. صدایم زد که:«‌بیاین کنار، محلش نزارین، اینا رو نباید رو داد بهشون. مرتیکه برو کار کن، خجالت بکش. پیر که نیستی، به خدا پیرمردایی رو می­‌بینم که  غیرت دارن و کار می‌کنن که به این روز نیوفتن. این که معلومه سنی نداره. تن لش! من می­‌گم از این به بعد هوا سرد می‌شه، درِ پایین که باز باشه اینا میان تو راه پله که گرم بشن، باید درو ببندیم، هر کی خواست بیاد تو زنگ بزنه، نه بهتر نیس؟»

من سر تکان دادم. خیلی برایم فرقی نداشت.

دوباره به مرد پشت در شیشه­‌ای نگاه کردم؛ چراغ‌­های راه پله روشن بود، قانون شیفت شب این بود. صورتش زیر نور کاملا مشخص بود اما تشخیص سن و سالش سخت. چون موهای شقیقه‌­اش ریخته بود؛ ریش در‌آمده­اش هم سیاه و سفید بود. من هیچ‌وقت در حدس زدن سن آدم‌ها خوب نبوده‌­ام. ظاهرش به نظر من 45 ساله می­‌زد اما آقای هـ . می­‌گفت:« فوقِ فوقش داشته باشه‌، 27 -28‌. حتما از سن کم شروع کرده، وگرنه به این روز نمی‌­افتاد.» آقای هـ . کارهای دانشگاهش را انجام می­‌داد و چیزهایی تایپ می­‌کرد و من جایی ایستادم که مرد مرا نبیند‌، ولی گوشم به حرکاتش بود. زیر لب چیزهای نامفهومی می­‌گفت. کاری از دست من بر نمی‌­آمد. دکتر را هم نمی‌­توانستیم بیدار کنیم، چون مرد نه پول داشت، نه اعتبار. مدتی همان‌جا پرسه زد. با این‌که نمی­‌دیدمش، ولی صدای خِس خِس یک پاکت نایلونی را می‌شنیدم. تصمیم گرفتم دوباره به اتاق برگردم و باقی شیفت را چرت بزنم که دوباره صدایش آمد:« خانم دکتر، هوا سرده، حداقل بزارین من برم دستشویی؟ آقا ؟ کجایی ؟» و باز به در ضربه زد. فهمیدم که با یک فندک فلزی به در شیشه‌­ای می­‌زند؛ آن صدای تیز فقط  از برخورد فلز و شیشه ایجاد می­‌شد. من به آقای هـ . نگاه کردم. آقای هـ . سرش را به علامت نفی بالا انداخت. من گفتم:« خب بزار بره، چیزی نمی‌شه که، دوربین داره این‌جا. زود می‌ره و می‌آد. ها؟» آقای هـ . یک نگاه سرزنش‌آمیز به من انداخت و گفت:«من مسئولیت‌شو قبول نمی­‌کنم، رفت اون تو، افتاد غش کرد و نشئه شد، شما خودت جوابگویی دیگه.» از پشت میز بلند شد و در را باز کرد و گفت :« آقا زود می‌آی ها، دیر کنی، من در و باز می‌کنم‌. بیا برو.» از جلو در کنار رفت تا مرد وارد شود . مرد چابک و سریع وارد شد و به دستشویی رفت.

دستیار سرش را از اتاق استراحت بیرون آورد تا ببیند چه خبر است. دنیا را آب ببرد، او را خواب می‌­برد!

من که از ایستادن خسته شده بودم و دوباره به اتاق استراحت برگشتم . شنیدم که خانم دستیار می‌گفت مقنعه‌ی او را اشتباهی سر کردم. نگاهی انداختم دیدم حق با اوست . لبخندی تحویلش دادم . صدای باز و بسته شدن در را شنیدم، مرد رفته بود.

چشم‌هایم گرم ِگرم شده بودند. شاید خواب هم دیدم، نمی‌دانم. تو خواب و بیداری به این فکر می­‌کردم که بیچاره آقای هـ . ، مسئول پذیرش نباید حتی چرت می‌­زد. بیچاره آن مرد؛ باران دوباره شروع شده بود.  در اتاق کمی باز شد‌، سایه آقای هـ . را دیدم. گفت:«خوابیدین؟ دیدی گفتم نباید بیاد تو؟!» من روی تخت نشستم و با تعجب نگاهش کردم. ادامه داد:«شیر آب و کَنده بُرده با خودش، حالا فردا مدیریت می‌آد کی جواب باید بده؟ همه رو از جا کنده، موندم چرا هیچ سر و صدایی نشد. کارِشونه. حرف‌ه­ای بود معلوم بود ازش. ای بابا. بخوابین حالا. پیش اومده دیگه.»

من هنوز در نور کم اتاق با تعجب نگاهش می­‌کردم. به این فکر کردم که فردا چطور مدیر را متقاعد کنم؟ چه جوری بفهمانم که ساعت 5 صبح، در حالی که باران می­‌آمد، یک آدم یک تقاضای خیلی کوچک داشت. فکر کردم اگر بر فرض آن شیر آب را بفروشد، چقدر پول دستش را می­‌گیرد؟ با آن پول چه کار می‌توانست بکند؟ شکل و قیافه موتور براوو یادم نمی­‌آمد. ولی مگر قیمت یک موتور چند است؟ احتمالا آن موتور تنها سرمایه‌­اش بود و از سرمایه‌­اش را به ما تعارف کرد. مقنعه‌­ام را از روی صندلی برداشتم؛ صدای خانم دستیار را شنیدم که گفت:« دوباره اشتباه نکنی.» من اشتباه کرده بودم؟  کسی که راه می‌دهد اشتباه می­‌کند یا کسی که می­‌دزدد؟

نیلوفر شاندیز
0 0 رای‌ها
امتیازدهی به مقاله
اشتراک در
اطلاع از
2 نظرات
قدیمی‌ترین
تازه‌ترین بیشترین رأی
بازخورد (Feedback)‌های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه‌ها
mahsa
9 سال قبل

من همه ی داستانهاتون رو خوندم . خیلی خوب بود . واقعا از شما ممنونم