آیا آماده بازی مقابل نیجریه هستید؟ شما فکر میکنید صعود می کنیم؟ یا اطمینان ناامیدی را ترجیح می دهید؟ از کسانی هستید که منتظرید ایران به آرژانیتن ببازد و هورا بکشید یا امیدوارید از گروه صعود کنیم؟ همراه با بهزاد طالبی تمام این حالت ها را مرور کنید.
بعد از 8 سال دوباره به جام جهانی برگشتیم، به همراه تیمی با ستارههای کمتر اما منسجمتر و بهتر، با مربی در کلاس جهانی، یکی از ده مربی برتر جام. تیمی که سخت گل میزند، اما سخت هم گل میخورد، با بازیکنان سختکوش و در خدمت تیم، کسانی که مهمترین چیز برایشان در حال حاضر پیروزی تیم است نه نمایش خود در ویترین جام جهانی، بازیکنانی که در صورت تعویض به بطری آب لگد نمیزنند و اگر روی نیمکت هم باشند، هم تیمیهایشان در زمین را تشویق میکنند، کسانی که برای ورود به تیم ملی احتیاجی به امضای نامهی عذرخواهی ندارند.
ایران در گروه F با تیمهای نیجریه، آرژانتین و بوسنی و هرزگوین همگروه شده است. متاسفانه هیچ کدام از این تیمها حریف سادهای برای تیم کشورمان نخواهند بود (کلا در جام جهانی هیچ حریفی آسون نیست)
میخواستم از چینش بازیکنان ایران مقابل نیجریه و آرژانتین و بوسنی بنویسم، میخواستم در مورد بازیکنانی بنویسم که از این سه تیم در لیگهای برتر اروپایی بازی میکنند، میخواستم در مورد سابقهی این سه تیم در جام جهانی بنویسم، میخواستم از تاکتیکهای متداول این تیمها بنویسم، میخواستم در مورد نقاط قوت و ضعف این تیمها بنویسم، اما وقتی تمام این مطالب را در ذهنم مرور کردم دیدم مدتهاست که رسانهها (اعم از دیدنی و خواندنی) در حال صحبت در مورد این مسائل هستند. چی بگم که اونها قبلا نگفته باشن و اساسا به درد کسی به غیر از کیروش بخوره. ما به کیروش اعتماد میکنیم و میدونیم که کارلوس و همهی بازیکنان تمام سعیشون (و بهترین سعیشون) رو میکنند، نه به خاطر ما (شاید هم به خاطر ما)، به خاطر خودشون، چون هر پاس درستی که بدن، 50 هزار دلار میره رو قیمتشون.
جام جهانی آغاز شده است و نتایج عجیب (مثل هر جام جهانی دیگهای) در حال رقم خوردن است. ایران اولین بازیاش را روز دوشنبه 26 خرداد ساعت 11:30 شب مقابل نیجریه انجام خواهد داد. قطعا این بازی مهمترین بازی ایران در این جام خواهد بود، هر نتیجهای در این بازی به دست بیاید، آینده ایران در این جام را رقم خواهد زد. در اینجا ما به بررسی احتمال صعود ایران به مرحله بعد خواهیم پرداخت.
با این فرض که آرژانتین هر سه تیم دیگر این گروه را شکست دهد (که احتمالش بسیار زیاده). آرژانتین نمی خواهد در این گروه دوم شود، چون تیم دوم این گروه در مرحله یکچهارم نهایی حریف آلمانی خواهد شد که در گروهش اول شده است. البته اینها همه پیشبینیهای قابل انتظار است، در حالیکه در جام جهانی همیشه باید منتظر اتفاقات دور از انتظار بود. مثلا شکست آرژانتین از سوئیس یا فرانسه در مرحله یکهشتم یا شکست آلمان از روسیه یا بلژیک. در هر صورت ما محتملترین حالت را در نظر میگیریم.
اگر هر سه تیم ایران، نیجریه و بوسنی از آرژانتین ببازند، تنها 6 امتیاز دیگر برای آنها باقی میماند (در دو بازی) و احتمالات ممکن برای صعود ایران کم خواهد شد.
حالت اول) اگر ایران نیجریه را شکست دهد، نیجریه بوسنی را و بوسنی ایران را. در این صورت سه تیم 3 امتیازی در گروه وجود دارند که برای صعود تفاضل گل مهم خواهد بود.
حالت دوم) اگر ایران نیجریه را شکست دهد، نیجریه بوسنی را شکست دهد یا بازی مساوی شود و نتیجه بازی ایران با بوسنی مساوی شود، ایران با 4 امتیاز به عنوان تیم دوم به مرحله بعد صعود خواهد کرد.
حالت سوم) اگر ایران نیجریه را شکست دهد و بوسنی نیجریه را. بازی ایران و بوسنی تعیین کننده تیم صعودکننده از این مرحله خواهد بود و در صورت تساوی تفاضل گل تعیین کننده خواهد بود.
حالت چهارم) اگر ایران با نیجریه مساوی کند و نیجریه بوسنی را شکست دهد، ایران در صورت پیروزی مقابل بوسنی با نیجریه هم امتیاز شده و تفاضل گل مشخص میکند که چه تیمی صعود خواهد کرد.
حالت پنجم) اگر ایران با نیجریه مساوی کند و نیجریه به بوسنی ببازد، ایران فقط در صورت برد مقابل بوسنی می تواند به مرحله بعد صعود کند.
حالت ششم) اگر ایران به نیجریه ببازد و نیجریه به بوسنی و بوسنی به ایران، تفاضل گل تیم دوم گروه را مشخص میکند.
در هر حالت دیگری تیم ایران نمیتواند به مرحله بعد صعود کند.
حالا در جواب اون دسته از دوستان که الان دارن با خودشون فکر میکنن که “این یارو چقدر خوشخیاله” باید عرض کنم که برای من هم شکست دادن نیجریه یا بوسنی یک آرزوی دور است اما دستنیافتنی نیست. شاید کمتر کسی از میان ما بعد از باخت یه ازبکستان در ورزشگاه آزادی فکر صعود به جامجهانی را داشت، ولی ایران با سه برد پیدرپی و شکست قطر و کرهجنوبی در خانه توانست مسافر جام جهانی شود. شاید مساوی مقابل اسکاتلند در 1978 یا آمریکا در 1998 هم به همان دوری برد مقابل نیجریه و بوسنی به نظر میرسید و اما خاطرهای که هرگز از ذهن من و همنسلانم پاک نمیشود، روز 18 تیر 1376 در ورزشگاه ملبورن است، روزی که هیچ منطقی نمیتوانست ما را سالم از آن زمین بیرون بیاورد.
به دوستانی هم که در انتظار هستند تا ایران در مقابل آرژانتین به کیسه گل تبدیل شود، تا فریاد “دیدی گفتم”شان به آسمان بلند شود، هم باید عرض کنم که بر فرض 5 گل از آرژانتین خوردیم، دروازهبانمون از کاسیاس بهتر بوده یا دفاعهامون از پیکه و راموس شاختر بودن که ما باید ناراحت باشیم!!؟ قهرمان جهان با پنج گل بازی رو تموم کرد، ما هم اگه همین مقدار گل بخوریم (حتی بیشتر) خم به ابرومون نمیآریم، چون اینجا جام جهانیه و ما وسط بهترینها ایستادیم.