تنهای تنهای تنها، داستانی که ما بلد نیستیم تعریف کنیم

۲ آذر ۱۳۹۲ | ۱۷:۱۲
زمان مورد نیاز برای مطالعه: 3 دقیقه

تنهای تنهای تنها راه درازی را خواهد پیمود، فراتر از اکران ایران. رنجرو پسری است اهل هلیله(باید فیلم را ببینید تا بدانید اسم این روستای بوشهر را چطور باید خواند.) با تخیل قوی، که سر همین تخیل قوی با یک بچه‌ی روس که پدرش مهندس نیروگاه است رفیق می‌­شود، این رفاقت ماجراهای زیادی ایجاد می‌‌­کند. و احسان عبدی‌پور این ماجرای کودکانه را در لایه‌­هایی از هویت ملی، رقابت محلی، و سیاست جهانی پیچیده است. در دنیای کودکانه‌­ای که عبدی‌پور در کنار کارگاه فیلمنامه­‌نویسی (در تیتراژ اسامی ذکر شده‌اند) برای رنجرو آفریده­‌اند، خیال و عواطف بر همه چیز برتری دارند. خیالی که در نهایت پیروز می­‌شود. تنهای تنهای تنها، داستان کودکی است با آرزویی محال، که برای رسیدن به آرزویش می‌­جنگد.

همین‌جا جذابیت­‌های فیلم را برایتان می­‌شمارم تا خیال‌تان راحت شود: 1. خود رنجرو، کودکی با لهجه شیرین بوشهری که خیلی حرف می‌­زند، ولی دل‌تان خواهد خواست که بیشتر حرف بزند. 2. یک خانم روس، که چون خارجی است و چشم‌­هایش رنگی است به هر حال برای شما جالب است. 3. ترکیب روسی، فارسی در فیلم خیلی خوب جا افتاده است و جالب و جدید است. 4. یک پسربچه روس، خیلی بانمک و بازیگری توانا، که رفیق رنجرو می‌­شود. 5. که از همه مهم‌تر و جالب‌تر است، نگاهی جدید و بانمک به جدی‌ترین مسئله ده سال اخیر زندگی ما: نیروگاه هسته‌ای بوشهر.

تنهای تنهای تنها - 11

رقابت میان استرداد 11 میلیارد تومانی، و تنهای تنهای تنها، که محصولی است ساخته شده با حمایت صدا و سیمای مرکز بوشهر، و اداره کل سیمای استان‌های صدا و سیما(احتمالا این فیلم بهترین محصولی است که در این چند سال اخیر زیر نظر صدا و سیما تولید شده است.) آدم را به یاد رقابت پرسپولیس چندین میلیارد تومانی با شاهین بوشهر می‌اندازد. آن بازی را شاهین بوشهر باخت، اما امیدواریم تنهای تنهای تنها این بازی را نبازد. خب، این یک واقعیت است که تماشای داستانی غیر تهرانی، در شرایطی که اکثریت فیلم‌­ها به تجربه زندگی تهرانی می‌پردازند(واقعا از من تهرانی توقعی جز این هم شاید اشتباه باشد) تماشای فیلمی در روستایی در نزدیکی بوشهر تجربه‌­ای متفاوت است.  یعنی شما را به سرعت و سهولت از فضاهای آشنای آپارتمانی می­‌کشد بیرون و وارد فضایی جدید می‌کند، و احتمالا همین تازگی فضای فیلم خودش باعث جذابیت است. بگذریم.

بازیگری در فیلم روان و ساده و تاثیرگذار است و همین را در مورد سبک کارگردانی عبدی‌پور هم می‌­توان گفت. کارگردانی عبدی‌پور هم متظاهرانه نیست، همه چیز در خدمت داستان است، موسیقی و نور و … . سبک نورپردازی فیلم در صحنه‌­های خیالی با صحنه­‌های رئال شاد و صحنه­‌های غم‌انگیز متفاوت است. و نهایتا مهم‌ترین نکته این است که فیلم واقعا یک داستان پیش رونده دارد که طرحش دچار حفره­‌های متعدد منطقی نیست. در کنار همه این‌ها «تنهای تنهای تنها» تعادل عاطفی را به خوبی حفظ می­‌کند، یعنی میان قطب‌های گریه و خنده به خوبی حرکت می­‌کند و شما را هم با خودش همراه می­‌کند.

بعید است از دیدن فیلم پشیمان شوید و احتمال بسیار زیادی می­‌رود که تماشایش تجربه لذت‌بخشی برایتان باشد. در این یادداشت اشاره‌ای به نقص‌های فیلم نکردم، فیلم را که دیدید، و کمی از اکرانش گذشت باز هم در موردش حرف می‌زنیم. در این مرحله مهم‌ترین کار تماشای تنهای تنهای تنهاست.

کارشناس فیلمنامه نویسی و کارشناسی ارشد ادبیات نمایشی از دانشگاه هنر و دانشجوی دکترای پژوهش هنر در دانشگاه تربیت مدرس. فیلمنامه نویس، و نویسنده رمان های سیاسیا در شهرمارمولک ها، ماجرای خونزاد و ماجرای کفترکش و منتقد و نویسنده در مجله شبگار
امین حسینیون
0 0 رای‌ها
امتیازدهی به مقاله
اشتراک در
اطلاع از
2 نظرات
قدیمی‌ترین
تازه‌ترین بیشترین رأی
بازخورد (Feedback)‌های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه‌ها
حامد
10 سال قبل

یکمی از خوبیهای فیلم کم گفتین ، ظرافتهای متنی زیاد تو فیلم هست.اگه اشتباه نکنم عبدی پور گفت دویست میلیون تومان هزینه فیلم شده حالا اگه بشه با این هزینه یه کار جالب و شاد ورویایی ساخت که ساعتی لذت ببری پس چه میلیارد پولهایی که هدر میرن .