بیست و سوم مهر 1392 ـ ورزشگاه آزادی
ترکیب تیم ملی ایران همان ترکیب آشنای چندبازی گذشته بود. با چند تفاوت؛ اشکان دژآگه نهایتا نیمه آماده بود. خسرو حیدری غایب مهم تیم بود و حسین ماهینی مسئولیت سمت راست خط دفاعی را بر عهده گرفته بود. تیم ملی ایران با اینکه بازی را در اکثر اوقات تحت کنترل خود داشت اما چندان موفق هم نبود.
نیمه اول بازی تیم بیانگیزه ایران تنها یک موقعیت گل واقعی داشت. اشکان دژآگه در یک فرار پشت خط دفاعی تایلند با پاس دقیق جواد نکونام صاحب توپ شد؛ ولی ضربه چیپ او روی تور سقف دروازه فرود آمد و به این ترتیب تیم ملی از گل محروم ماند و دژآگه بازی ضعیفش را کامل کرد. در هر حال نیمه اول تمام شد.
نیمه دوم هم اوضاع تفاوتی نداشت. تا دقیقه پنجاه، پنجاه و پنج که انگار بازی شروع نشده بود. بازیکنان تیم ملی ایران جوری بازی میکردند انگار نیمه اول برایشان حکم گرم کردن داشته است. بهترین مدافع تایلندیها پاسهای غلط بازیکنان تیم ملی ایران بود. اگر تکل حسین ماهینی تصادفا به سیدجلال نمیرسید و اگر سیدجلال حواسش را واقعا جمع نمیکرد بعید بود ما به گل برسیم. در هر حال گل اول تیم ملی به صورت تصادفی، با توپی که از ضربه کرنر به وسط زمین برگشته بود و با تکل ماهینی به سیدجلال رسیده بود به ثمر رسید.
بعد از گل اول تیم ملی ایران به بازی برگشت. به میدان آمدن کریم انصاریفرد به جای اشکان دژآگه. و حضور جهانبخش و مهرداد بیت آشور باعث گرمتر شدن بازی شد. چند دقیقه بعد مسعود شجاعی ـ که امروز اصلا مورد حمایت تماشاچیان نبود ـ پاس خیلی خوبی به کریم انصاریفرد داد. انصاریفرد خیلی خوب حرکت کرد؛ با بیرون پای راست توپ را به قوچاننژاد رساند و قوچی گل ششم خود را برای تیم ملی ایران در بازی هشتم به ثمر رساند. بازی دو بر هیچ شد.
بازیکنان تیم ملی ایران که ظاهرا احساس میکردند تایلند کلا کبریت بیخطر است و توان ندارد با ضربهای بسیار محکم غافلگیر شدند. بازیکن تایلندی(مرا از نقل اسامی تایلندیها معاف کنید واقعا سخت است) از پشت هجده قدم توپ را به سه کنج بالای دروازه ایران دوخت. رحمان احمدی حتی فرصت نکرد تکان بخورد. تماشاچیان ایرانی که در شرایط ایدهآل هم توقع واکنش منطقی ازشان نمیرود فورا شروع به تشویق دانیل داوری کردند. آیا اگر دانیل داوری درون دروازه بود این توپ را میگرفت؟ واقعا بعید است. این شوت از دسته شوتهای بوفون کش بود.
بعد از گل تایلند جدیترین موقعیت تیم ملی ایران روی فرار کریم انصاریفرد ایجاد شد. کریم گرچه خوب بازی کرد اما ظاهرا خودش را یک هافبک طراح میدید تا مهاجم او یک موقعیت تک به تک را با یک پاس عرضی نابود کرد تا بازی دو بر یک تمام شود. البته نباید حرکت زیبا و ضربه فنی او را فراموش کنیم اما در هر حال تیم بیانگیزه ایران با صرف حداقل انرژی ممکن این بازی را با حداقل فاصله به نفع خودش تمام کرد. باز هم اتفاق خوبی است. از آخرین باری که تیم ملی چهار برد پشت سر هم کسب کرد نمیدانم چقدر میگذرد. با وجود بازی بد و نبودن در روز خوبمان؛ ما در تمام طول بازی بدون هیچ تردیدی برتر بودیم. اما این مسئله را نباید فراموش کنیم که امروز تایلندیها یک هافبک وسط خلاق کم داشتند تا ما را شکست دهند.