یکی از چتربازان یک جوخه، هلکوپتر امداد را از میان جنگل راهنمایی می‌کند تا بیایند و زخمی‌های یک گشت پنج روزه در جنگل را بردارند. عکس را در جنوب‌غربی ویتنام، آوریل 1968، آرت گریناسپون گرفته است. او مانند همین سربازان حدود بیست سال سن داشت. او پنج ماه در گروهان خودش بود تا بالاخره به یک گشت اعزام شد. در کمین ویتنامی‌ها افتادند، و گرین اسپون عکسی را گرفت که دیوید داگلاس دانکن(David Douglas Duncan)، عکاس جنگ مشهور آن را بهترین عکس از جنگ ویتنام خوانده است. شاید به خاطر دست‌های رو به آسمان سرباز، و ترکیبش با وحشت سرباز زخمی که روی زمین افتاده است. ترکیبی از وحشت، تقلا، تلاش و امید، و جنگل. شاید این ترکیب چکیده‌ی جنگ ویتنام باشد. یک هفته بعد از گرفتن این عکس گرین اسپون مجروح شد و به آمریکا برگشت. مدتی به عنوان عکاس برای نیویورک تایمز کار می‌کرد و بعد به کار در امور مالی روی آورد. اما در سن 69 سالگی و در سال‌های آخر عمرش، وقت و انرژی‌اش را صرف مجروحان جنگی در آمریکا نمود. او می‌گفت:«سال‌های آخر عمرم را وقف رهایی سربازان از وحشت‌های جنگ کرده‌ام.»
عکسی که در پایین می‌بینید در واقع ادامه‌ی صحنه‌ی قبلی است.
