بر خط داستان ـ رقص قورباغه ها، مویان و لوری مور
به نظر می آید خواندن داستانهایی از سرزمینهای دور و از مردمی که زندگی متفاوتی با ما دارند ، می تواند برای همه جالب باشد. « مو یان» یکی از نویسندگان معاصر چینی است که داستان هایش این ویژگی را دارد. «گوان موئه» با نام مستعار مو یان که معنی آن می شود سکوت کن ، در سال ۲۰۱۲ به خاطر «رئالیسم خیره‌کننده‌ای که قصه‌های مردمی و تاریخ را با زمان حال پیوند می‌دهد» برنده جایزه نوبل شد. این جایزه باعث سروصدای زیادی شد. بسیاری از مخالفان دولت چین مو یان را متهم به سازش با دولت کمونیستی و تحریف واقعیات تاریخی چین می‌دانند. از سوی دیگر، هواداران او آثارش را مبتنی بر کنایات هجوآمیز به دولت می دانند و از سانسور در کارهایش می نالند. به هر حال، کتاب های مو یان بین کتابخوانان حرفه ای طرفدار زیادی پیدا کرده است. شاید این پیش‌گویی درست از آب درآمده است که «صدای مو یان، درست مانند کوندرا و گارسیا مارکز، راه خود را به قلب خوانندگان امریکایی باز خواهد کرد». (ایمی تَنِ)
داستان «قورباغه ها» حکایت ازدواج عمه ی راوی است، ازدواجی که همه فامیل با آن مخالفت می کنند، اما با شنیدن داستان عمه، ورق بر می گردد. داستانی طولانی که پر از داستانک های جالب است. احتمال می دهم مویان در داستانش کنایات یا استعاره هایی دارد که فقط یک چینی می تواند آن را درک کند. این به آن معنا نیست که ما نتوانیم از داستان لذت ببریم . بخشی از قصه را اینجا می آورم :
« عمه جان گفت:”در سال 1997، وقتی شصت ساله بودم. رئیسم به من گفت چه بخواهم و چه نخواهم بازنشست می شوم. همان موقع پنج سال از سن بازنشستگی ام گذشته بودم و با خودم می گفتم چیزی تغییر نخواهد کرد. مدیر بیمارستان، آن حرام زاده قدرنشناس هاونگ جون پسر هاونگ پی از روستای هکسی را می شناسید، فکر می کنید چه کسی آن یک ذره گه – آنها صدایش می کردند ملون هاونگ- را از شکم مادرش بیرون کشیده؟ خب او چند روزی را در مدرسه پزشکی گذراند، و وقتی بیرون آمد به همان اندازه احمق بود که موقع ورود به مدرسه بود حتی نمی توانست یک رگ را با سرنگ پیدا کند، نمی توانست یک قلب را با یک گوشی طبی پیدا کند و هرگز اصطلاح “چی – گان – کان”را موقع بررسی کردن ضربان مچ دست مریض به گوشش نرسیده بود. بنابراین کسی که باید او را به عنوان مدیر بیمارستان بشناسیم کسی بود که به لطف توصیه های شخصی من به مدیر دفتر سلامت، آقای شن، در مدرسه پذیرفته شد، آن هم درست زمانی که کاملا توسط او نادیده گرفته می شد. موجودات بیچاره استعدادهای محدودی دارند: بازی دادن میزبان، هدیه دادن، پاچه خواری و فریفتن زنها.»
«لوری مور» نویسنده آمریکایی اولین بار در نوزده سالگی جایزه‌ی ادبی مجله‌ی هفده را از آن خود کرد. سه مجموعه داستان به نام‌های «کمک به خود»، «مثل زندگی» و «پرندگان آمریکا» و هم‌چنین رمان‌های «آناگرام»، «چه کسی بیماستانِ قورباغه را اداره می‌کند؟» و «ورودیِ پله‌ها» در کارنامه‌ی ادبیِ او است که جوایزی چون اُ هنری و قلم فاکنر را برایش به ارمغان آورده است. داستان « رقص » قصه معلم رقصی است که در مدارس کار می کند. تنهاست چون تمام زندگی اش رقص است. دست بر قضا به دیدار دوستی قدیمی می رود. با همسر و پسر بیمار انها آشنا می شود و روی دیگر زندگی را هم می بیند. بخش کوتاهی از داستان را بخوانید و برای ادامه لینک زیر را باز کنید:
« سیمون ادامه می‌دهد: “یک‌روز تصمیم گرفتیم راکون‌ها را به کمک دود از دودکش خارج کنیم. می‌دانستیم آن‌جا هستند و آتش را روشن کردیم. دل‌مان را خوش کرده بودیم که آتش آنها را به سرعت بیرون می‌فرستد و دیگر سراغ دودکش نمی‌آیند. در عوض راکون‌ها پرت شدند وسطِ آتش. شعله‌های آتش از بدن‌شان زبانه می‌کشید. توی نشیمن آن‌قدر دیوانه‌وار دور خودشان چرخیدند تا بی‌رمق افتادند، جان‌دادند و مردند. سیمون کمی شراب نوشید و گفت: “عشق هم شبیه همین است. تمام عشق‌ها شبیه هم‌اند.”
پاک گیج شده‌ام. به چراغ‌های لوستر کهنه‌ی برنجی نگاه می‌کنم. تنها چیزی که در ذهنم مانده٬ آخرین حرف پاتریک است، وقتی ترکم می‌کرد. خودخواهیِ من خسته‌اش کرده بود. به من گفت اگر نمی خواهی در این خانه با سنجاب‌ها تنها بمانی٬ شاید بهتر باشد با یک همجنس‌گرا مثل خودت همخانه شوی. »